معرفی کتاب دیوان حافظ شیرازی

حافظ یکی از شعرای خوب ایرانی است که جای او در صدر قرار دارد. او یک دانگ از شش دانگ قصر ادبیات زبان شیرین پارسی می‌باشد. پنج دانگ دیگر این کاخ ارزشمند بدون شک و ترتیب تقدم فردوسی، خیام، مولوی، سعدی و نظامی هستند. البته این بستگی به نظر فرد دارد که برای کدام یک حق تقدم قائل شود. به هر حال این کاخی است که به قول فردوسی باد و باران نمی‌تواند گزندی به آن برساند.

تقریبا از سی سال به این طرف نویسندگان زمان، کتب متعددی درباره‌ی حافظ و دیوان او نوشته‌اند و شخصیت او را بیشتر متبلور ساخته‌اند. معمولا افراد عامی برای نگرش آینده به ویژه در امور عاشقانه به دیوان حافظ مراجعه می‌کنند. انجام امر چنان است که ابتدا دعایی نثار شاخه نبات معشوقه‌ی حافظ می‌کنند، سپس دیوان را باز می‌کنند و غزلی را می‌خوانند، آنگاه ابیات آن را بنا به قدرت درک خود تفسیر و تعبیر می‌نمایند.

حافظ در طول عمرش، هفتاد و اندی سال تعداد پانصد غزل سروده است. به طوری که در میان عموم شنیده شد او 499 غزل به طور قطع سروده و پانصدمین آن در نیمه‌هایش بود که از دنیا رفت. غزل‌های حافظ حدودا هفتصد سال مورد توجه اقشار مختلف جوامع ایرانی و مردم کشورها و جزایر فارسی زبان اطراف بوده است.

این کتاب از قدیم در غالب محل‌های تجمع مردم مانند؛ تکایا، مساجد و کتابخانه‌های وابسته به اماکن مذهبی و گاهی در کنار قرآن و کتاب‌های دیگر آسمانی در گنجه‌ها و قفسه‌ها جای داشته است. شک نیست که هنوز هم دیوان حافظ در بیشتر خانه‌ها برای فالگیری و مطالعه‌ی گاه به گاه وجود دارد.